တစ္ခါတုန္းက မာယူကဂ်ီလို႔ေခၚတဲ႔ ဘာသာေရးေက်ာင္းေတာ္ၾကီးတစ္ခုမွာ
ထင္ရွားတဲ႔ ေက်ာင္းထုိင္ဆရာေတာ္ၾကီးတစ္ပါးရွိတယ္။
သူ႔မွာ သူကိုယ္တုိင္ ေမြးထားတဲ႔ ေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္လည္း ရွိတယ္။
အဲဒီဘုန္းေတာ္ၾကီးဟာ သူ႔ေၾကာင္ကို သူ႔ဘ၀နဲ႔အမွ် ခ်စ္ခင္တယ္။
ဒါေၾကာင္႔ ေက်ာင္းထဲက သမထ ဘာ၀နာနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔
သင္တန္းေပးေလ႔က်င္႔တဲ႔အခါ သူ႔ေၾကာင္ကို ေဘးမွာ အျမဲတမ္းထားထားတယ္။
ဒါဟာ သူ႔တပည္႔ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ မထူးျခားတဲ႔
အစဥ္အလာတစ္ခုလို ျဖစ္လာတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ တစ္မနက္မွာေတာ႔ သူတို႔ဟာ အိုမင္းလွၿပီျဖစ္တဲ႔
ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီးကို ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ေသဆံုးေနတာ ေတြ႔ၾကရတယ္။
" ဒီေၾကာင္ကို ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ " တပည္႔ေတြအခ်င္းခ်င္း ေမးၾကတယ္။
ေနာက္တက္လာတဲ႔ ဆရာလုပ္တဲ႔သူဟာ ကြယ္လြန္သြားတဲ႔
သူ႔ဆရာကို ေလးစားျမတ္ႏိုးသူျဖစ္တယ္။
ေနာက္ဆံုး ဒီေၾကာင္ကို ေက်ာင္းမွာပဲ ဆက္ေမြးထားဖုိ႔ သူက ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္။
ဒီေၾကာင္ဟာ အရင္ကလို သူတုိ႔ သမထေလ႔က်င္႔တဲ႔အခန္းမွာ
ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ ထိုင္ျမဲထိုင္ေနတယ္။
အနီးအနားေက်ာင္းေတာ္ေတြက ပညာသင္တပည္႔ေတြ၊ ဒီေက်ာင္းၾကီးကို
ခဏ၀င္ေရာက္တည္းခိုတဲ႔ ဘုရားဖူးခရီးသြားေတြဟာ ဒီအျဖစ္ကို
ျမင္ေတြ႔သြားၾကတယ္။ ဒီေၾကာင္းၾကီးဟာ ဒီေနရာေဒသတစ္၀ိုက္မွာ
အင္မတန္ ၾကီးက်ယ္တဲ႔ေက်ာင္းျဖစ္တယ္။
ေၾကာင္တစ္ေကာင္ဟာ သမထ ထိုင္ေနတဲ႔ေနရာမွာ
ပါ၀င္ပတ္သက္ေနတယ္ဆိုတဲ႔ ဇာတ္လမ္းဟာ
အဲဒီကေန စတင္ ျပန္႔ပြားသြားတယ္။
ႏွစ္မ်ားစြာၾကာတဲ႔အခါ အဲဒီေၾကာင္ဟာ ေသဆံုးသြားတယ္။
ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးက တပည္႔ေတြဟာ တရားထိုင္တဲ႔ေနရာမွာ
ေၾကာင္တစ္ေကာင္ရွိေနတာ အေလ႔အက်င္႔လို ျဖစ္ေနတဲ႔အတြက္
ဒီအတုိင္း မေနတတ္ေတာ႔ပဲ အျခားေၾကာင္တစ္ေကာင္ကို
အစားထိုးေမြးျမဴလိုက္တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္အခါေလာက္မွာပဲ တျခားေက်ာင္းေတာ္ေတြမွာ
သမထထိုင္တဲ႔အခန္းေတြမွာ အသံုးျပဳရေအာင္
ေၾကာင္ေတြကို ေမြးျမဴတဲ႔အက်င္႔က စတင္ထြန္းကားစျပဳေနၿပီ။
သူတုိ႔က ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားတဲ႔ မာယူကဂ်ီ ေက်ာင္းေတာ္က
ဆရာေတာ္ၾကီး နာမည္သတင္းထင္ရွားတာ၊
သူ႔ရဲ႕ဆံုးမသင္ၾကားခ်က္ေတြဟာ
ထိေရာက္ေကာင္းမြန္တာေတြဟာ ဒီေၾကာင္ရဲ႕ စြမ္းပကား
တစ္ေနရာရာက ပါ၀င္ပတ္သက္ေနတယ္လို႔ ယံုၾကည္ေနၾကၿပီး
ကြယ္လြန္သြားတဲ႔ ဆရာေတာ္ၾကီးရဲ႕ သီလသမာဓိ
စင္ၾကယ္အားေကာင္းမႈကိုေတာ႔ ေမ႔ေလ်ာ႔ေနခဲ႔ၾကတယ္...။
မ်ိဳးဆက္တစ္ဆက္ ကုန္လြန္သြားတယ္။
သမထ ဘာ၀နာတရား အားထုတ္တဲ႔ေနရာမွာ ေၾကာင္ရဲ႕ အေရးပါပံုဟာ
က်င္႔စဥ္နည္းပညာတစ္ရပ္အလား လူထုအၾကားမွာ ျပန္႔ပြားလာတယ္။
ဒီအေၾကာင္းကို တကၠသိုလ္က ပါေမာကၡတစ္ေယာက္ကလည္း
က်မ္းျပဳၿပီးေရးသားထုတ္ေ၀လိုက္တယ္။
အဲဒီက်မ္းထဲမွာ လူတစ္ေယာက္ သမာဓိသမထ စြမ္းအင္ေတြရရွိဖုိ႔
ေၾကာင္တစ္ေကာင္ရဲ႕ အထာက္အပံ႔ လိုအပ္ေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ရာစုႏွစ္တစ္ခု ကုန္ဆံုးသြားတယ္။
သမထဘာ၀နာကို ေလ႔လာလိုက္စားရာမွာ
ေၾကာင္တစ္ေကာင္ရဲ႕ စြမ္းပကားဟာ
တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းအေနနဲ႔ လိုအပ္တယ္ဆိုတဲ႔
ကိစၥဟာ အခုိင္အမာျဖစ္ေနခဲ႔တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဒီေက်ာင္းေတာ္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ဖုိ႔ ဆရာအသစ္တစ္ဦး
ေရာက္ရွိလာတယ္။ အဲဒီဆရာဟာ ေၾကာင္ေမြးျမဴရမွာကို ရြံရွာတဲ႔လူျဖစ္တယ္။
သူက သမထက်င္႔တဲ႔အခန္းထဲမွာ တပည္႔ေတြနဲ႔အတူရွိေနတဲ႔ ေၾကာင္ကို
ေရႊ႔ပစ္လုိက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္တယ္။ အမ်ားက ၀ိုင္းကန္႔ကြက္ေပမယ္႔
သူကေတာ႔ အေလွ်ာ႔မေပးဘူး။
သူဟာ ထူးခၽြန္တဲ႔ ဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။
ေၾကာင္မရွိဘဲနဲ႔ သူ႔တပည္႔ေတြ တုိးတက္မႈရွိေအာင္
သူဟာ စြမ္းေဆာင္ သင္ၾကားႏုိင္ခဲ႔တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြဟာ
တျခားနည္းလမ္းသစ္ေတြကို ရွာေဖြ စူးစမ္းလာၾကတယ္။
သမထထိုင္တဲ႔အခန္းတုိင္းမွာ ေၾကာင္တစ္ေကာင္စီထားရေတာ႔
ေၾကာင္ေတြအမ်ားၾကီးကို အစာေကၽြးဖို႔
၀န္ထုပ္၀န္ပိုးျဖစ္လာတဲ႔ဒဏ္ကို သူတုိ႔ မခံႏုိင္ၾကေတာ႔ဘူး။
ဒါေၾကာင္႔ ေက်ာင္းေတြမွာ ေၾကာင္ေတြကို
စတင္ ဖယ္ရွားလုိက္ၾကတယ္။
ဒါဟာ ေတာ္လွန္ေရးအသစ္တစ္ခုလုိ ျဖစ္ေနတယ္။
ေနာက္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ေလာက္ၾကာတဲ႔အခါ ဒီအေၾကာင္းကို
စာအုပ္ေရးသားျပဳစုၾကတယ္။
စာအုပ္နာမည္က " ေၾကာင္မပါတဲ႔ သမထ၏ အေရးပါေသာ အခ်က္မ်ား " တဲ႔။
ေနာက္ ရာစုႏွစ္တစ္ခု ကုန္လြန္သြားတယ္။ သမထဘာ၀နာက်င္႔ၾကံတ႔ဲ
ေက်ာင္းေတြမွာ ေၾကာင္ေတြဟာ လံုး၀ပဲ ေပ်ာက္ဆံုးသြားၾကတယ္။
ဒီလို မူလအေျခအေန ျပန္ေရာက္ဖို႔အတြက္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀၀ ၾကာေအာင္
အခ်ိန္ယူခဲ႔ၾကရတယ္။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ႔ ဘယ္သူကမွ
" ဒီေက်ာင္းမွာ ဘာလုိ႔ ေၾကာင္မရွိရတာလဲ" လို႔ ေမးမေနၾကေတာ႔ပါဘူး....။
- The Importance of the Cat in meditation
