ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ

 

စားပြဲအနီး၌ စစၥတာ ေဒၚမိုးသူႏွင္႔ ဆရာ၀န္မေလး ျပန္ရပ္ေနၾကၿပီး ေရွ႕၌
ပင္နီရင္ဖံုး၀တ္ အေမအိုတစ္ဦးႏွင္႔ မိန္းမပ်ိဳတစ္ဦးလည္း ရပ္ေနၾက၏။

" ေနာက္ဆံုးလူနာပါပဲ ဆရာ" ဟု သူနာျပဳဆရာမေလးက ၾကည္လင္ေသာ အသံျဖင္႔ဆို၏။

ႏွင္းေငြသည္ ပင္နီရင္ဖံုးအကၤီ်ႏွင္႔ အေမအိုကို ၾကည္႔သည္။
အေမအိုက သူ႔ကို ၿပံဳးၿပံဳးၾကီး စိုက္ၾကည္႔ေန၏။ သူကလည္း ျပန္ၿပံဳး၏။
အေမအိုသည္ အသက္ ေျခာက္ဆယ္ခန္႔ အနည္းဆံုးရွိၿပီ။
ႏွင္းေငြသည္ စားပြဲေရွ႕မွ ကုလားထိုင္ကို ညႊန္ျပၿပီး ဆို၏။

" ထိုင္ပါ ...... ထုိင္ပါအေမ"

အေမအိုသည္ မထိုင္ေသးဘဲ ျပံဳးျပံဳးၾကီးပင္ သူ႔ကိုၾကည္႔ေန၏။
အေမအို၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ အပ်ိဳမတစ္ဦး၏ မ်က္လံုးမ်ားကဲ႔သို႔ မၾကည္လင္ မရႊန္းပေသာ္လည္း အျပစ္ကင္း သန္႔စင္ေန၏။
ဤအခိုက္အတန္႔တြင္ ထူးျခားစြာ ေတာက္ပလ်က္လည္း ရွိသည္။
ႏွင္းေငြက ထပ္မံ တုိက္တြန္း၏။

" ထိုင္ပါ ...... ထုိင္ပါအေမ"
အေမအိုသည္ ျပံဳးရႊင္စြာျဖင္႔ အားလံုးကို ၾကည္႔လိုက္ၿပီး ဆို၏။

" ဆရာအၾကီးၾကီးေရွ႕မွာ အဘြား ထုိင္ထိုက္ မထိုင္ထိုက္"

ဤအသံ၀ဲ၀ဲမ်ိဳးကို ႏွင္းေငြ ၾကားဖူးလွၿပီ၊ ဤစကားမ်ိဳးကုိလည္း နားလည္ခဲ႔ၿပီ။
" " ထိုင္ပါ .... အေမ ထိုင္ပါ၊ အေမထုိင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းစားလုိ႔ ခ်ိဳမယ္"
အေမအိုသည္ အားရးပါးရ ရယ္ေမာ၏။

" အေမထိုင္ရင္ ဆရာၾကီး ငါ႔သား ထမင္းစားလုိ႔ခ်ိဳမယ္၊ ဟား ဟား၊ မခ်ိဳမရွိသေကာ ၊ ခ်ိဳကိုး၊ ဆာဓု...ဆာဓု၊ အေမထိိုင္ေရာ"

အေမအုိသည္ ကုလားထိုင္၌ က်က်နန၀င္ထိုင္၏။ ထိုင္ၿပီးေနာက္လည္း ေဒါက္တာကို ျပံုးျပံဳးၾကီး ဆက္ၾကည္႔ေနျပန္၏။

ဘာေၾကာင္႔မသိ ႏွင္းေငြ၏ စိတ္ဓါတ္မွာ ရႊင္ပ်လာ၏။
အေမကိုေမးေသာ သား၏ ေလသံျဖင္႔ေမး၏။

" အေမ ေနမေကာင္းဘူးလား"
" အို...အေမ ေနေကာင္း၊ သိပ္က်န္းခန္႔"
" က်န္းခန္႔သားနဲ႔ အေမဘာလို႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လာေတြသလဲ"
" အေမ ထီေပါက္တယ္"
" ခင္ဗ်ာ "

အေမအိုသည္ လက္ငါးေခ်ာင္းေထာင္ျပ၏။
" ငါးေဆာင္း ၊ ငါးေဆာင္း"
" ေၾသာ္ .... အေမ ထီငါးေသာင္းေပါက္တယ္၊ ဟုတ္ကဲ႔ "

အေမအိုသည္ တုန္ယင္ေသာလက္ျဖင္႔ ရင္ဖုံုးအက်ီအတြင္းမွ တစ္စံုတစ္ခုကို ႏွိဳက္ယူသည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုတစ္စံုတစ္ခုကို
လက္ဖ၀ါးထက္ တင္လ်က္ ျပ၏။

ပုလဲနားကပ္တစ္ရန္ျဖစ္၏။ ေရႊမွာ သစ္လြင္ေန၏။ ပုလဲတုိ႔ကား အိုမင္း၍ အေရာင္မရွိလွၿပီ။ ပုလဲအေကာင္းစား ဟုတ္ဟန္မတူ၊ ေသးလည္း ေသးငယ္၏.
ႏွင္းေငြ၏ မ်က္လံုးမ်ားျပဴးသြား၏။

" အေမ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမွာလဲ"

အေမအို၏ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားလွဳပ္လာ၏။ အေမအိုသည္ ႏွင္းေငြ နားလည္ေအာင္ ေျပာျပႏိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားေနဟန္ရွိ၏။ လက္ေလွ်ာ႔လိုက္ဟန္ရွိၿပီး ေျမးပ်ိဳမဘက္ လွည္႔ေျပာ၏။

သူငယ္မသည္ ေဒါက္တာ႔ကို တစ္ခ်က္ မရဲတရဲၾကည္႔၏။
ထို႔ေနာက္ မ်က္လႊာခ်ၿပီး စကားျပန္၏။

" အဘြားႏွင္႔ အဘိုးဟာ သိပ္ဆင္းရဲတယ္တဲ႔၊ သစ္သီးသစ္ရြက္ပဲ စိုက္စားခဲ႔တယ္တဲ႔၊
သူတုိ႔ လက္ထက္တုန္းက အဘြားကို အဘိုးက ကတိတစ္ခု ေပးခဲ႔တယ္တဲ႔၊
အဘြားကို နားကပ္လုပ္ေပးမယ္တဲ႔"

သူငယ္မသည္ စကားကုန္သြားဟန္ အေမအိုကို ျပန္ၾကည္႔သည္။
ႏွင္းေငြတုိ႔ နားမလည္ႏိုင္ေသာ စကားျဖင္႔ အေမအိုသည္ သြက္လက္စြာ ျပန္ေျပာ၏။

" ကေလးေတြ အမ်ားၾကီးေမြးရေတာ႔ ပိုက္ဆံမရွိဘူးတဲ႔၊
ဒါေပမယ္႔ အဘိုးက ပုလဲႏွစ္လံုးေတာ႔ ၀ယ္ေပးတယ္တဲ႔၊
ေရႊဖိုးမရွိလို႔ နားကပ္မလုပ္ႏုိင္ဘူးတဲ႔၊ အခု အဘိုးလဲ ေသသြားၿပီတဲ႔"

သူငယ္မေလးသည္ အေမအိုကို ျပန္ၾကည္႔သည္။
အေမအိုက စကားေျပာျပန္သည္။ ဤအၾကိမ္၌မူ အေမအို၏ မ်က္လံုးမ်ားမွ မ်က္ရည္မ်ားက်လာ၏။
သူငယ္မေလးကလည္း ဆုိ႔နင္႔ေသာေလသံျဖင္႔ စကားဆက္ျပန္၏။


" အခု အဘြား ထီေပါက္တယ္တဲ႔၊ ပိုက္ဆံေတြကို လွဴပစ္မွာပဲတဲ႔၊ နားကပ္ေတာ႔ လုပ္ထားတယ္တဲ႔၊ ဒါေပမယ္႔ သူ႔မွာ နားေပါက္မရွိဘူးတဲ႔၊
နားေဖာက္ခိုင္းရင္ လူေတြက ရယ္ၿပီး မဟုတ္တာ ေျပာတယ္တဲ႔၊
အဘြား သူငယ္မျပန္ေသးဘူးတဲ႔"


ႏွင္းေငႊက ျငိမ္သက္စြာနားေထာင္ေန၏။ စစၥာေဒၚမိုးသူသည္ အံကိုခဲထား၏။
စစၥတာမ်က္လံုးမ်ား၌ မ်က္ရည္မ်ား၀ဲေနသည္။
အေမအိုက ဆက္ေျပာျပန္သည္။ သူငယ္မေလးက ဘာသာျပန္ျပ၏။

" အဘိုးက အင္းသားပါတဲ႔၊ သူက ဓႏုပါတဲ႔၊ အင္းသားနဲ႔ ဓႏုေတြဟာ မဟုတ္တာမေျပာပါဘူးတဲ႔၊ ေဆးရံုၾကီးအေၾကာင္းလည္းသူသိပါတယ္တဲ႔၊
ဗိုက္ကြဲၿပီး အူေပါက္တာကို ခ်ဳပ္ေပးႏုိင္တာ သူသိပါတယ္တဲ႔၊ သူ႔ကို နားေဖာက္ေပးပါတဲ႔၊ ေဆးရံုၾကီးကို သူ အမ်ားၾကီး လွဴပါမယ္တဲ႔"

အေမအိုသည္ ျမန္မာစကားကို ေရလည္စြာ မေျပာတတ္လင္႔ကစား ျမန္မာစကားေျပာျခင္းကိုမူ ေကာင္းစြာနားလည္ဟန္တူ၏။

ေျမးပ်ိဳမေလး၏ စကားအဆံုး၌ အေမအိုသည္ ႏွင္းေငြဘက္သို႔ လွည္႔ၿပီး ေခါင္းညိတ္လ်က္ ျပံဳးျပရွာ၏။ ပါးမ်ားေပၚတြင္မူ မ်က္ရည္ေၾကာင္းမ်ား စီးလ်က္။

ႏွင္းေငြရင္၌ ခံစားမႈမ်ား ျပည္႔လာသည္။ ၾကည္လည္းၾကည္ႏူးမိသည္၊
၀မ္းလည္းနည္းမိ၏။
ယခုတုိင္ ျဖန္႔ထားလ်က္ရွိေသးေသာ အေမအို၏ လက္ဖ၀ါးထက္မွ
နားကပ္မ်ားကို ၾကည္႔မိ၏။

လူသာအိုမည္၊ ႏွလံုးသားက အိုခ်င္မွ အိုမည္။ အိုေလသည္႔တုိင္ေအာင္ ႏွလံုးသားသည္ ႏုပ်ိဳစဥ္က တြယ္တာခဲ႔ရေသာ
သံေယာဇဥ္မ်ားကို ထိန္းသိမ္းထားေပမည္။
မိမိပင္ ခ်စ္လွစြာေသာ ႏုႏုငယ္၏ စာေလးမ်ားကို သိမ္းထားဆဲျဖစ္၏။
တစ္ခုတည္းေသာ ႏုႏုငယ္၏ ဓါတ္ပံုကေလးကိုလည္း သိမ္းထားဆဲျဖစ္၏။
ႏုႏုငယ္၏ စာမ်ားက ၀ါညိဳစျပဳၿပီ၊ ႏုႏုငယ္၏ ဓါတ္ပံုကေလးကလည္း မွဳန္၀ါးစၿပဳၿပီ။

အေမအိုသည္ ဤဘ၀၌ မရွိေတာ႔ၿပီျဖစ္ေသာ ခ်စ္သူအဘိုး၏ လက္ေဆာင္
ပုလဲညိဳႏွစ္လံုးႏွင္႔ ဘာမ်ားျခားပါသနည္း...။
ႏွင္းေငြသည္ ျပံဳးရင္း မ်က္ရည္၀ဲလ်က္ဆို၏။   

" အေမ႔နားကို ကၽြန္ေတာ္ ေဖာက္ေပးပါ႔မယ္၊ ေကာင္းေကာင္းလွလွ ေဖာက္ေပးပါမယ္၊ အေမဘယ္ေတာ႔ နားေဖာက္ခံမလဲ"

အေမအို၏ မ်က္ႏွာ၌ အျပံဳးၾကီး ျပန္ေပၚလာ၏။
အေမအိုသည္ လက္ေခ်ာင္းမ်ားကို ခ်ိဳးလ်က္ ေရတြက္ေန၏။

" ေန႔ေကာင္းရက္သာ လာေဖာက္ရင္ ဆရာၾကီး ခြင္႔ၿပဳမျပဳ"
" ၾကိဳက္တဲ႔ေန႔ အေမလာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေဖာက္ေပးပါ႔မယ္၊ အေမေက်နပ္ၿပီလား"

အေမအိုသည္ ေနရာမွ ထသည္၊ အျပဳံးၾကီးၿပံဳးလ်က္ႏွင္႔ အေရတြန္႔ေသာ သူ႔လက္ၾကီးတစ္ဖက္ျဖင္႔ ႏွင္းေငြ၏လက္ကို လွမ္းကုိင္၏။

" ႏွလံုးေကာင္းဆရာၾကီး ဆာဓု.... ဆုဓု "
အေမအိုႏွင္႔ ေျမးပ်ိဳမေလးတို႔ ထြက္သြားၾက၏။

သူတုိ႔ကို မ်က္ရည္၀ဲလ်က္ ေငးက်န္ၾကည္႔ေနရာမွ ႏွင္းေငြသည္ လွည္႔ၾကည္႔လိုက္၏။


မိမိက မ်က္ရည္၀ဲရံု ၀ဲမိသည္။
ျဖဴမြတ္သန္႔စင္ေသာ စစၥတာေဒၚမိုးသူ၏ ပါးျပင္ထက္ စီးက်လ်က္ရွိေသာ မ်က္ရည္မ်ားကို ေဒါက္တာႏွင္းေငြ ျမင္ရေလသတည္း...။
-

-
-
-

-
-
-
-

-
-
-
-
-
-
-

-
-
-
-
-
ေနာက္ တစ္ပါတ္ခန္႔အၾကာ ေဒါက္တာ ႏွင္းေငြ၏ ရံုးခန္းအတြင္း၌ျဖစ္သည္။
စားပြဲေပၚ၌ ပန္းမ်ားရွိေန၏။ ပန္းမ်ားထံမွ ရနံ႔မ်ားၾကိဳင္ေန၏။

ဟိုးတစ္ရက္က လာခဲ႔ဖူးေသာ အေမအိုသည္ စားပြဲေရွ႕၌ ျပံဳးျပံဳးၾကီးထိုင္ေန၏။ အနီး၌ ေျမးမကေလးသည္ ရွက္ၿပံဳးၿပံဳးရင္း ရပ္ေန၏။

စားပြဲေပၚ၌ ေရႊခ်ိတ္ေကာက္ႏွစ္ကြင္းသည္ ကတၱီပါခင္းဘူးထက္တြင္ တင္႔တယ္စြာ ရွိေန၏။

စစၥတာေဒၚမိုးသူ အကူအညီျဖင္႔ ႏွင္းေငြသည္ အေမအိုကို နားေဖာက္ေပး၏။
နားေဖာက္ၿပီးေသာအခါ အေမအို၏ နားတြင္ ေရႊခ်ိတ္ေကာက္ႏွစ္ကြင္းကုိ ႏွင္းေငြက ဆင္ေပး၏။

" အေမ နာပါသလား "
" အိုး....နာတယ္ မရွိသကိုး"
" အေမ ... လွသြားၿပီ "
" လွတဲ႔သူက လွတယ္ေျပာမင္႔ အေမ ယံုသကိုး "

အေမအိုသည္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရည္လိုက္ၿပီး ႏွင္းေငြ၏လက္ကို လွမ္းဆုပ္လိုက္၏၊ ႏွင္းေငြကလည္း ျပံဳးရႊင္ရယ္ေမာရင္း အေမအို၏လက္မ်ားကို ယုယစြာ ျပန္ဆုပ္ကိုင္၏။

" အေမ႔နားက အနာ မယဥ္းေစရဘူး၊ ေဆးမီးတိုေတြ ေလွ်ာက္မထည္႔ရဘူးေနာ္၊ ဆယ္ရက္ဆိုရင္ နားကပ္နဲ႔ အေမျပန္လာခဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ ပန္ေပးမယ္ "

" အို .... မလာလား "

အေမအိုသည္ ေျမးငယ္မထံ ႏွင္းေငြတုိ႔ နားမလည္ေသာ စကားျဖင္႔ဆို၏။
ေျမးငယ္မက လြယ္အိတ္အတြင္းမွ ေငြစကၠဴထုပ္ကို ႏွိဳက္ယူ၏။

ေျမးမထံမွ ေငြစကၠဴထုပ္ကို ယူၿပီး အေမအုိသည္ ႏွင္းေငြကို လွမ္းေပး၏။
" တစ္ေထာင္၊ တစ္ေထာင္တိတိ" ( မွတ္ခ်က္၊ တစ္ေထာင္ဆိုသည္မွာ
ထိုေခတ္ထိုအခါက မ်ားျပားလွေသာ ေငြေၾကးျဖစ္သည္။

" အို .... အေမ ... ကၽြန္ေတာ္ ေငြမယူဘူး "
" ငါ႔သား.... ဆရာက ... တစ္ထာင္နည္းတယ္ ေျပာတာဟုတ္မဟုတ္"

ႏွင္းေငြသည္ ၾကည္ႏူးစြာၿပံဳး၏။ ၀မ္းနည္းစြာလည္း ျငင္းရ၏။

" ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီေဆးရံုၾကီးမွာ ေငြမယူပါဘူး အေမ "
" ေငြမဟုတ္ေကာ၊ ဒါန လုပ္သေကာ "
" အေမ ဒါနလုပ္ခ်င္ရင္ ေဆးရံုအုပ္ၾကီးနဲ႔သြားေတြ႔႔ပါ၊ ဘယ္လိုဒါနလုပ္ရမယ္ဆိုတာ ေဆးရံုအုပ္ၾကီးက အေမ႔ကိုေျပာပါလိမ္႔မယ္ "

ႏွင္းေငြ၏စကားကို နားမလည္ဟန္ျဖင္႔ အေမအိုသည္ ေျမးမေလးကို ၾကည္႔ေမး၏။ ေျမးမေလးက ရွင္းျပ၏၊ နားလည္သြားဟန္တူေသာ
အေမအိုသည္ ႏွင္းေငြဘက္ လွမ္းၾကည္႔ၿပီးဆို၏။

" ဆာဓု ... ဆာဓု ... ဆာဓု... ၊ အတ္ဆဟိဆမရွိသေကာ၊ ပရဟိဆရွိသေကာ၊
ဆာဓု ... ဆာဓု ... ဆာဓု..."

အေမအိုႏွင္႔ ေျမးမေလးသည္ အခန္းတြင္းမွ ထြက္သြားၾက၏။
စစၥတာေဒၚမိုးသူက ႏွင္းေငြ၏ မ်က္နွာကို လွမ္းၾကည္႔သည္။
ႏွင္းေငြသည္ ပီတိျပည္႔စြာ ျပံဳးေနေလ၏....။


-----------------------------------------------------
ဆရာၾကီး တကၠသိုလ္ဘုန္းႏုိင္ ေရးသားခဲ႔တဲ႔ ၀သန္ေလခ်ိန္မွန္ကူးစာအုပ္ထဲမွ
ကၽြန္ေတာ္ႏွစ္သက္ သေဘာက်မိေသာ စာစုေလးကို
သူငယ္ခ်င္း၊မိတ္ေဆြမ်ားလည္း ဖတ္ရေအာင္ စာရိုက္ၿပီးျပန္တင္ေပးလိုက္တာပါခင္ဗ်ာ။
အထက္ပါ စာစုေလးကိုဖတ္ၿပီးတဲ႔အခါ ၀မ္းသာ၊ ၀မ္းနည္းလည္း ျဖစ္မိပါတယ္။

၀မ္းသာတာကေတာ႔ သစၥာနဲ႔ယွဥ္တဲ႔ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို ဥပကၡာမျပဳခဲ႔တဲ႔ အထူးကုဆရာ၀န္ၾကီး ေဒါက္တာႏွင္းေငြနဲ႔ အဘြားအိုရဲ႕အဘိုးအေပၚထားရွိခဲ႔တဲ႔ ေမတၱာတရားတုိ႔ရဲ႕ ေအးခ်မ္းမႈကိုပါ။

၀မ္းနည္းမိတာကေတာ႔ ယေန႔အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဟာ ရုပ္၀တၳဳေတြေနာက္ေျပးလုိက္ရင္း....
ကိုယ္က်င္႔တရားပိုင္းအပါအ၀င္ စိတ္ေတြဟာလည္း
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သတိမျပဳလုိက္ခင္မွာပဲတျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ညစ္ႏြမ္းလို႔လာခဲ႔ပါၿပီ။


>>> အထက္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ႔ေသာ စာစုတြင္ပါရွိေသာ ေဆးရံုၾကီးမွာ အျခားေဆးရံုၾကီးမဟုတ္။ ေတာင္ၾကီးျမိဳ႕မွ စပ္စံထြန္းေဆးရံုၾကီးပင္ ျဖစ္ေလ၏။ ဆုိဗီယက္ဆိုရွယ္လစ္ ရုရွဗိသုကာမ်ား တည္ေဆာက္ခဲ႔သည္ဟု မွတ္သားခဲ႔ရဖူး၏

- From fb